Ciepłe powietrze

Na początku 1977 roku Zarębski wykonał performance zatytułowany Ciepłe powietrze, który określił także jako „koncert na ciepłe powietrze”. Artysta wykorzystał w akcji trawę, zamrożone w lodzie włosy, suszarkę do włosów, taśmę magnetofonową, radio tranzystorowe, białe płótno i spinki do włosów, pianę i klarnet.  Zarębski wprowadził po raz pierwszy ruch sceniczny nadając działaniu charakteru performatywnego.

Biorąca udział w performance Beata Kochańska w stroju gimnastyczki stała w skrzyni z ziemią i trawą. Z sufitu zwisała jej nad głową taśma magnetofonowa. W drugiej takiej samej skrzyni na usypanym kopcu ziemi i trawy leżało radio z wyciągniętą anteną. Było włączone i słychać było wydobywający się z niego dźwięk. Zarębski wykonywał anteną „magiczne” ruchy. Kochańska próbowała ułożyć swoje ciało wzdłuż linii równoległej do linii wyznaczanej przez antenę, często tracąc równowagę.  Następnie Zarębski rozwiesił na ścianie białe płótno, na którym stworzył abstrakcyjny rysunek z użyciem spinek do włosów. Na jego tle zwisała z sufitu bryła lodu, w której zatopione były włosy. Ciepłym powietrzem suszarki do włosów Zarębski rozmrażał bryłę lodu, a potem rozwiewał „włosy” z taśmy nad głową dziewczyny. Na podłodze leżała piana, w której leżał artysta grając na klarnecie.

Performance Ciepłe powietrze był kolejną akcją Zarębskiego,  w której wykorzystał swoją koncepcje strefy kontaktu. Był  też początkiem nowej koncepcji Zarębskiego, którą kilka lat później nazwie „temperaturą znaku”.